Corona overkwam ons, de lockdowns riepen op tot concentratie en verstilling. Virusachtige vormen bevolkten onze dromen. Dood, hoop, verandering, geen thema bleef ons bespaard. Terwijl het jaar voortschreed zocht iedereen naar een eigen evenwicht met deze pandemie. Track tracing is een expositie vol vragen over de tijd waarin we leven en het hoogst individuele pad dat we bewandelen.
Nina Veluwenkamp zocht in het bos naar takken en vormen die het spelende kijken uitlokt dat zij iedereen gunt.
Alice Timmer hervond haar eigen houding in contact met haar omgeving, en schetst hiermee een vervlogen tijdsbeeld van haarzelf.
Sophie Thedinga maakte zichtbaar wat doorgaans onzichtbaar blijft of lijkt.
Lieneke van Nuil nam een groot besluit.
Jeannette Nijhuis maakte omwegen om terug te keren naar haar oorspronkelijke stiel, het schilderen
Peter Lamme schreef en tekende zijn eigen epos om het Nu te laten zegevieren.
Su Kroker dekte de tafel voor haar gemiste geliefden in the Absence.
Marian van Kessel herhaalde haar ochtendritueel tot het een blauwe mantra werd.
Fenneke Goutbeek onderzocht bij haar echte heldinnen de rimpels, en vond kracht.
Steffie Cox bracht na een periode van ziekte zelftroost in beeld.
Monique Brinkhoff nam fotograferend vergankelijkheid onder de loep om uiteindelijk te experimenteren met film.
Bouwien Bonkes bewoog in alle richtingen tot zij met de vogels mee kon vliegen.